Πρίγκιπας στα σφαγεία.

«Στον αιώνα του Ορέστη και της Ηλέκτρας που ανατέλλει, ο Οιδίποδας θα είναι απλώς μια κωμωδία.»
Χάινερ Μύλερ

Πριν γεννηθεί θεοί και άνθρωποι τον περιμένουν. Από τους τελευταίους επιζώντες μιας γενιάς πνιγμένης στο αίμα και στα φρικιαστικά δείπνα. Έτυχε πρίγκιπας στα σφαγεία, μ’ένα μαρμάρινο κεφάλι στα χέρια που του εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρει πού να τα ακουμπήσει. Ενώ πίσω του τον περιμένει βουβός ο έρωτάς του. Που έχει τα μάτια του Πυλάδη, που δεν μιλά, που τον αφήνει μόνο του να μετεωρίζεται σε μνήμες, αισθήματα και σκέψεις που τον συνταράζουν.

Η περίεργη σιωπή του Πυλάδη και οι επίμονες κραυγές της αδελφής του, Ηλέκτρας, τον βυθίζουν στην απόγνωση, τον εκτοξεύουν στον παράφορο θυμό. Ένα μαχαίρι τον περιμένει βαθιά κρυμμένο στη μνήμη από το χέρι του πατέρα του. Κι η μήτρα που τον γέννησε να ξαναμπεί βίαια μέσα της εκδικητής και τροπαιούχος.

Προς το παρόν στέκεται εκεί. Ανάμεσα. Μπροστά στην πύλη που θα αλλάξει τη ζωή του. Στέκεται εκεί με το χέρι στην πόρτα της μνήμης και τρόμο πυκνό στα δυο του τα μάτια. Πρίγκιπας χωρίς βασίλειο, απέραντα μόνος μπροστά στο κατώφλι της πράξης. Πλήρης δακρύων και έρωτα. Άλλοι, χωρίς να τον ρωτήσουν, όρισαν τη ζωή του, το σώμα και τη φωνή του σ’ένα σχήμα που δεν τον χωράει. Παλεύει να βγει, χτυπιέται και χτυπάει απελπισμένα σαν την πεταλούδα της νύχτας στο φώς, εγκαλώντας όσους σφετερίστηκαν τη ζωή του, όσους λογαριάζουν να του κλείσουν το στόμα.

Φρικτά μαύρα βάθη και ιλιγγιώδη εκτυφλωτικά ύψη. Με την εφηβική ψυχή σε μαρμαρυγές θανάτου. Με το θυμό να τον τινάζει ως την κατάρρευση. Κοσμικά μόνος, γυμνός ως το κόκαλο. Με λέξεις που καλπάζουν χωρίς σταματημό μπροστά, αισθήματα και σκέψεις που σέρνονται νικημένα πίσω από το άρμα του. Words, words, words. Χωρίς έστω την περιφρόνηση της τρέλας, ή την παραίτηση του άλλου πρίγκιπα, του Αμλέτου, που γνωρίζει καλά πως οι λέξεις ούτε χτίζουν ούτε γκρεμίζουν μια λειψή πραγματικότητα που προχωράει κουτσαίνοντας προς την εξαφάνιση.

Στέκεται εκεί. Μπροστά στην πύλη. Με το ένα χέρι στην πόρτα της μνήμης και στο άλλο ένα ματωμένο μαχαίρι που μας σημαδεύει.

Δεν θα του μιλήσει λοιπόν κανείς;

Γιάννης Κατσάνος